27 Αυγούστου 1922: «Η Σμύρνη μάνα καίγεται»… Τα τελευταία ελληνικά τμήματα εγκαταλείπουν τη Σμύρνη – Οι Τούρκοι πυρπολούν την πόλη
27 Αυγούστου 1922 (8 Σεπτεμβρίου 1922 με το νέο ημερολόγιο) τα τελευταία ελληνικά τμήματα εγκαταλείπουν τη Σμύρνη. Στις 11:00 περίπου, η εμπροσθοφυλακή του τουρκικού ιππικού, ένα τμήμα 400 ατάκτων ιππέων, εισέρχεται στην πόλη.
Λίγες ώρες αργότερα οι δυνάμεις ενισχύονται από μια μεραρχία πεζικού υπό την διοίκηση του αρχηγού της 1ης τουρκικής στρατιάς Νουρεντίν πασά
Οι Τούρκοι πυρπολούν την πόλη και προβαίνουν σε σφαγές του ελληνικού πληθυσμού της. Μεταξύ των σφαγιασθέντων είναι και ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος.
Η πυρκαγιά θα συνεχιστεί έως τις 3 Σεπτεμβρίου, μεταβάλλοντας την πόλη σε σωρό ερειπίων.
Oι Τούρκοι μπαίνουν στην Σμύρνη
Το τι ακολούθησε το περιγράφουν με τις εξαιρετικές τους πένες τρεις συγγραφείς -δύο ξένοι και η Διδώ Σωτηρίου- κι ένας διπλωμάτης.
Το “Παρίσι της Μέσης Ανατολής” καταστράφηκε από τις ορδές των βαρβάρων του Κεμάλ…
Η κεμαλική τουρκική δημοκρατία “γεννιόταν” με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να “γεννηθεί”: με φρίκη και αίμα.Κι όπως γεννήθηκε έτσι συνεχίζει να πορεύεται στην περιοχή.Είτε με κεμαλιστές,είτε με ισλαμιστές…
Η “Γκιαούρ Ιζμίρ” καίγεται…
Στην απεριγραπτη συγχυση και στον τρομο που ηδη επικρατουσε ειχε τωρα προστεθει και η φρικη της πυρκαγιας που θρασομανουσε, μιας πυρκαγιας που κατετρωγε τα παντα στο περασμα της. Η Γκιαουρ Ιζμιρ, η «απιστη» Σμυρνη, οπως την αποκαλουσαν οι Τουρκοι, ηταν καταδικασμενη.
Πριν και υστερα απο την καταληψη, οι κατοικοι της πολης συσσωρευονταν στη μακρια προκυμαια εκλιπαρωντας να επιβιβαστουν σε οποιοδηποτε πλεουμενο μπορουσε και ηθελε να τους παρει.
Τωρα ομως, με την πολη αγκαλιασμενη απο τις φλογες, η προκυμαια ειχε πλημμυρισει απ’ ολους οσοι ειχαν μοναδικη τους ελπιδα τη φυγη.
Ειναι αδυνατον να αναφερθουν ακριβεις αριθμοι αναφορικα με την καταστροφη της Σμυρνης, αλλα, διασταυρωνοντας τις πληροφοριες της μιας Αρχης με αυτες των αλλων,
υπολογιζεται οτι περιπου 100.000 ατομα σφαγιαστηκαν, 280.000 ειχαν συνωστισθει στην προκυμαια ικετευοντας για τη σωτηρια τους
και 160.000 ακομα εκτοπιστηκαν απο τους Τουρκους στο εσωτερικο για να μην ξαναφανουν ποτε.
Οι λεπτομερειες πανω σ’ αυτα ειναι τοσο πολλες, ωστε καθε περιγραφη θα ηταν ατελης. Ειναι ενας πινακας πολυ μεγαλος και πολυ φρικτος για να τον ζωγραφισει κανεις.
Οι μαθητριες του Αμερικανικου Κολεγιακου Ινστιτουτου κι εκεινες της Αρμενικης Σχολης Θηλεων, που βρισκοταν απεναντι, επεσαν στα χερια των Τουρκων.
Μαζι τους βρισκονταν 1.300 προσφυγες, που ειχαν καταφυγει στα κτιρια του κολεγιου.
Ειναι πολυ οδυνηρο να αναλογιζεται κανεις την τυχη αυτων των κοριτσιων, που εκπαιδευονταν σ’ ενα αμερικανικο ιδρυμα συμφωνα με τα αμερικανικα ιδανικα
και τον αμερικανικο τροπο σκεψης και βρεθηκαν στο ελεος ανθρωπων ανελεητων, που συνδυαζαν τη θηριωδια του Μογγολου με την πανουργα σκληροτητα της κατωτερης ανατολιτικης καστας.
Edward Hale Bierstadt, Η Μεγαλη Προδοσια
Πηγη https://www.armyvoice.gr
