ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΙΛΛΗΣ
Η εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο ηττήθηκε στην διαδικασία των πέναλτι με 4-2 (0-0 κ.δ.) από την Γεωργία, στην Τιφλίδα, για τα μπαράζ του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και έτσι δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά της διοργάνωσης που θα διεξαχθούν στη Γερμανία το διάστημα 14/06-14/07.ΑΑΑΑΑ
Το αποτέλεσμα αυτό συνιστά αποτυχία, καθώς η πρόκριση στο Euro 2024 αποτέλεσε ξεκάθαρο στόχο της ομάδας και αναγγέλθηκε από την πρώτη μέρα της παρουσίασης του Ομοσπονδιακού προπονητή Γκουστάβο Πογέτ, ενώ παράλληλα θα απουσιάσουμε για 5η συνεχόμενη φορά από την τελική φάση μεγάλης διεθνούς διοργάνωσης (EURO 2016, MUNDIAL 2018, EURO 2020, MUNDIAL 2022, EURO 2024).
Από την αποτυχία, όμως, μέχρι τον μηδενισμό και τον οχετό που διαβάζουμε τις τελευταίες ώρες σε διάφορες αναρτήσεις στα social media υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το αγαπημένο άθλημα όλων των Ελλήνων έκανε την επανεμφάνισή του. Γκρίνια, ανάθεμα, κράξιμο, χαρά με την στεναχώρια τού άλλου και πάει λέγοντας. Τα σχόλια ποικίλουν, βέβαια, ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών που βλέπει ο καθένας τον αγώνα. Κόκκινα, Πράσινα, Ασπρόμαυρα ή Κιτρινόμαυρα. Αναλόγως την ομάδα που υποστηρίζουν είναι και διαφορετική η τοποθέτησή τους. Γιατί, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, απ’ ότι φαίνεται δεν αγαπάμε την εθνική, παρά μόνο την νίκη.
ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΑΕΙ
Στα αμιγώς αγωνιστικά είδαμε δύο ομάδες που παρατάχθηκαν με κύριο - μην πω και αποκλειστικό - μέλημά τους πώς να μη δεχθούν γκολ και κατά συνέπεια πώς να μη χασουν. Ο Γάλλος προπονητής των Γεωργιανών Βίλι Σανιόλ (πήρε ρεβάνς από τον οδυνηρό αποκλεισμό που τον κεράσαμε στον προημιτελικο του EURO 2004, διότι ήταν στο ρόστερ εκείνης της ομάδας ως δεξί μπακ, πίσω από τον τεράστιο Λιλιάν Τουράμ) παρέταξε την ομάδα του με ενα “σφιχτό” 3-5-2 έχοντας τρία ψηλά και δυνατά στόπερ μαζί με τρία αμυντικά χαφ στην ευθεία για να μικρύνει τους χώρους και να περιορίσει το κάθετο παιχνίδι των διεθνών μας. Το δεξί μπακ-χαφ τους ανέβαινε πολύ σπάνια όντας παίκτης με αμυντικό ρόλο, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται τις περισσότερες φορές από τα αριστερά που έπαιζε ο παίκτης του Παναιτωλικού, Σενγκέλια, ψάχνοντας συνεργασίες με το αστέρι της Γεωργίας, Κβίτσα Κβαρατσκέλια που είχε την απόλυτη ελευθερία των κινήσεων αγωνιζόμενος ως ένας από τους δύο επιθετικούς.
Κατά βάση η Γεωργία περίμενε πίσω από την μπάλα, χωρίς να πιέζει ψηλά, με ένα σύστημα που σε φάση άμυνας μετατρέπονταν σε καθαρό 5-3-2 ψάχνοντας να απειλήσει στην κόντρα με γνώμονα την ταχύτητά της και τις εμπνεύσεις του Κβαρατσκέλια.
Από την άλλη ο Πογέτ ακολούθησε το μότο “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει” και παρέταξε τους ίδιους 11 που έφεραν την πρόκριση επί του Καζακσταν.
4-3-3 με τερματοφύλακα τον Βλαχοδήμο, κεντρικό αμυντικό δίδυμο οι Μαυροπάνος, Χατζηδιάκος, δεξιά στην άμυνα Μπάλντοκ και αριστερά Τσιμίκας. Στον χώρο της μεσαίας γραμμής αμυντικό χαφ τον Κουρμπέλη, έχοντας δίπλα του ως εσωτερικούς τους Μάνταλο και Μπακασέτα. Σέντερ φορ ήταν ο Ιωαννίδης και στα εξτρέμ οι Μασούρας (δεξιά) και Πέλκας (αριστερά).
Καθόλη τη διάρκεια του αγώνα βλέπαμε μια ομάδα που φαινόταν να είναι καλύτερη, να έχει μια ελαφρά υπεροχή, να μην απειλείται, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθεί να επιτεθεί με όσο το δυνατόν λιγότερους παίκτες. Πήγε, δηλαδή, και ο Πογέτ στην τακτική “το μη χείρον, βέλτιστον”. Δεν ήθελε να απειληθεί με κανέναν τρόπο, δεν ήθελε να δεχτεί πρώτος γκολ. Και πίστεψε στους παίκτες που τον έφεραν μέχρι εδώ ότι θα βρούνε κάποια στιγμή ατομικής προσπάθειας ή συνεργασίας ώστε να πανηγυρίσουμε το πολυπόθητο γκολ.
Εις μάτην, όμως. Όλες οι προσπάθειες έμειναν ημιτελείς με κάποια σκόρπια σουτ που τα περισσότερα σταματούσαν στην πολυπρόσωπη άμυνά τους.
Εφόσον η Γεωργία είχε υπερφορτώσει τον άξονά της, οι πλαγιοκοπήσεις αποτελούσαν μονόδρομο. Από τα δεξιά, όμως, ο Μπάλντοκ δεν μπορεί να βοηθήσει επιθετικά έτσι κι αλλιώς κι από την άλλη ο Τσιμίκας βρέθηκε σε κάκιστη μέρα, χωρίς να μπορέσει να βγάλει μια ποιοτική σέντρα ή να κάνει κάποια από τις γνωστές του επελάσεις. Η μοναδική στιγμή που δημιουργήθηκαν απειλητικές καταστάσεις στο “ένας εναντίον ενός” ήταν όταν πέρασε στον αγωνιστικό χώρο ο Κωνσταντέλιας και προσπάθησε να ανακατέψει την άμυνα της Γεωργίας. Γι’ αυτό και εγείρει ερωτήματα ο αποκλεισμός από την 23αδα του Τζόλη, καθώς είναι από τους μεσοεπιθετικούς μας που κάνει εξαιρετική σεζόν με την Φορτούνα Ντίσελντορφ, είναι διεισδυτικός και ο παίκτης που προτιμήθηκε αντ’ αυτού (Χατζηγιοβάννης) δεν αγωνίστηκε δευτερόλεπτο.
Η μόνη μομφή που αφήνω προς τον Πογέτ είναι αυτή. Ότι μετά από κάποιο σημείο σα να άφησε το παιχνίδι στην τύχη του και να οδηγηθεί στα πέναλτι, παρά να προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε σε κανονική διάρκεια ή παράταση.
Η πιο απειλητική κατάσταση πήγε να δημιουργηθεί στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων όταν ο Κβαρατσκέλια “εφυγε” στην κόντρα, αλλα οι διεθνείς μας τον ανέτρεψαν με φάουλ πριν προλάβει να γίνει απειλητικός.
Εκεί που στήθηκε η μπάλα, βέβαια, σε συνδυασμό με το 4ο λεπτό των καθυστερήσεων μου “ξύπνησαν” άσχημες αναμνήσεις, γιατί περίπου σε εκείνο το σημείο του γηπέδου, στο ίδιο λεπτό πριν πολλά χρόνια (06/10/2001) στο “Old Trafford”, γήπεδο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ με ένα αριστοτεχνικό χτύπημα φάουλ σκόραρε, ισοφάρισε σε 2-2 και έστειλε την εθνική Αγγλίας στο Μουντιάλ του 2002, στερώντας από την εθνική μας μια ιστορική νίκη.
