Για τη συγκεκριµένη εργασία στο χωράφι, που θεωρείται κάτι σαν «ιερό δισκοπότηρο» για το γεωργικό τοµέα, καθώς έρχεται να απαντήσει στο διττό πιεστικό πρόβληµα της διαρκώς αυξανόµενης έλλειψης εργατικών χεριών, αλλά και του υψηλού κόστους παραγωγής, που απασχολούν τις αγροτικές εκµεταλλεύσεις διεθνώς, έχουν γίνει αρκετά βήµατα, αλλά το διάστηµα που αποµένει να διανυθεί είναι ακόµη σηµαντικό.

«Δεν περιµένουµε να έρθουν ροµπότ, που να συγκοµίζουν ακτινίδια ή µήλα, µε αποτελεσµατικό τρόπο, πριν περάσουν τουλάχιστον 5 χρόνια.

Ακόµη και για τις αυτόνοµες πλατφόρµες, που επιτρέπουν στον εργάτη να µην ανεβοκατεβαίνει σε σκάλα και ως εκ τούτου οδηγούν σε µείωση έως 40%-50% του χρόνου συγκοµιδής, περιορίζοντας και το κόστος της, προϋπόθεση είναι να αλλάξουν τα σχήµατα φύτευσης», ανέφερε ο Σταύρος Βουγιούκας, καθηγητής βιολογίας και αγροτικής µηχανικής του αµερικανικού Πανεπιστηµίου Davis.

Μιλώντας στο 9ο συνέδριο Agrotica, που οργάνωσε το τµήµα Γεωπονίας του ΑΠΘ, µέσω τηλεδιάσκεψης από την Καλιφόρνια, ο καθηγητής είπε ότι η τεχνολογία της ροµποτικής συγκοµιδής προϋποθέτει οπωρώνες σε γραµµική φύτευση µε οµοιόµορφο κλάδεµα, ώστε το λέιζερ του ροµπότ να µπορεί να διακρίνει όλους τους καρπούς και να τους µαζεύει.

Ανέφερε επίσης ότι ήδη στην Ουάσιγκτον, που καλλιεργούνται µεγάλες εκτάσεις µε µήλα, τα κτήµατα αναπτύσσονται πλέον σε διαµόρφωση σε σχήµα «V» ή σε κατακόρυφο τείχος, µε ό,τι συνεπάγεται αυτό σε κόστος διαχείρισης, αλλά διευκρίνισε πως ακόµη και στις ΗΠΑ η συγκοµιδή µε αυτόνοµα ροµπότ είναι κατά βάση σε πειραµατικό στάδιο, από start up εταιρείες, µε υψηλό κόστος και δεν έχει υιοθετηθεί σε επίπεδο αγρότη.

Ως προς τις υπόλοιπες τεχνολογίες ροµποτικής, για τον γεωργικό τοµέα, ο κ. Βουγιούκας τόνισε πως στα αυτόνοµα τρακτέρ γενικής χρήσης «που πατάς ένα κουµπί και τα κάνουν όλα µόνα τους» και εδώ η έρευνα έχει αναπτυχθεί κυρίως από νεοφυείς επιχειρήσεις.

«Η µεγάλη πρόκληση είναι το πώς θα λειτουργήσουν µέσα σε οπωρώνες και όχι στις ανοικτές καλλιέργειες, γιατί εκεί το GPS λόγω της πυκνότητας των φύλλων, δεν εγγυάται ακόµη πλήρη αξιοπιστία ασφαλούς πλοήγησης.

Είµαστε στο 95%, αλλά για να φτάσουµε στο 99,9% είναι µακρύς ο δρόµος, ενώ ένα άλλο πρόβληµα είναι το θεσµικό πλαίσιο, που δεν υπάρχει, όπως και το κόστος συντήρησης», τόνισε και σηµείωσε πως «θα χρειαστούν ακόµη κάποια χρόνια µέχρι να έρθει η στιγµή που θα πάµε να επισκεφτούµε µια αντιπροσωπεία για να αγοράσουµε ένα αυτόνοµο τρακτέρ».

Μεγαλύτερη πρόοδος, στον αντίποδα, υπάρχει στα αυτόνοµα οχήµατα ειδικού τύπου, που προορίζονται, για παράδειγµα, για ψεκασµούς και στοχευµένες εφαρµογές ζιζανιοκτονίας, όπως και στα λεγόµενα έξυπνα παρελκόµενα, που είναι εµπορικά διαθέσιµα και «κοτσάρονται» σε ένα έξυπνο τρακτέρ κάνοντας εξειδικευµένες εργασίες.

Επίσης, ιδιαίτερα διαδεδοµένα είναι, κατά τον καθηγητή, τα drones, τα οποία κάνουν ήδη διάφορες εργασίες στον γεωργικό τοµέα.

«Οι στόχοι της ροµποτικής τεχνολογίας είναι η καλύτερη διαχείριση των εφαρµογών σε επίπεδο φυτού, η µείωση των αναγκών σε χειρωνακτική εργασία και ο περιορισµός του κόστους παραγωγής», ανέφερε, µεταξύ άλλων, ο κ. Βουγιούκας, αλλά δεν παρέλειψε να υπογραµµίσει πως για να λειτουργήσουν τα συστήµατα αυτά, να συντηρούνται, αλλά και για να επισκευάζονται θα χρειαστούν εξειδικευµένοι εργάτες, οι οποίοι θα πρέπει να εκπαιδευτούν πάνω στα συγκεκριµένα αντικείµενα και αυτή τη στιγµή, προφανώς, δεν υπάρχουν.

agronews