Αφιερωμένο σ' όλους εμάς που προλάβαμε τις γειτονιές και τις αλάνες !!

"κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί

  κι η μοναξιά τόσο πυκνή

που δεν μπορείς να περπατήσεις "

Tραγούδι που ο καθένας μας

το μεταφράζει με προσωπικές εικόνες

με όλα αυτά που έζησε και μεγάλωσε,

όλα αυτά που άφησε πίσω μα ακόμη θυμάται.

Οι φίλοι,οι στιγμές, τα γέλια.......

τα κλάματα, ακόμη και η απογοήτευση

που περάσαμε μεγαλώνοντας

Όλα τόσο ανέμελα και ξέγνοιαστα.

" Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα "