Η φωτογραφία από έναν αγανακτισμένο αναγνώστη, αποτυπώνει, αλλά και δοξάζει το χάος του παρκαρίσματος στην πόλη μας.
Φαίνεται πως η Αλεξάνδρεια έχει αναπτύξει τη δική της, μοναδική σχολή στάσης και στάθμευσης, μια σχολή που αγνοεί επιδεικτικά τον Κ.Ο.Κ., τη λογική, και την απλή ευγένεια.
Από ό,τι μας ενημερώνει ο αναγνώστης, η καθημερινή ιεροτελεστία περιλαμβάνει το εξής: οδηγοί σταματούν στη μέση του δρόμου για να ψωνίσουν.
Προφανώς, η επιθυμία για άμεση εξυπηρέτηση είναι τόσο ισχυρή, που επισκιάζει κάθε έννοια κυκλοφοριακής ροής, ασφάλειας, ή ακόμη και... κοινής λογικής. Οι φωτογραφίες δείχνουν αυτοκίνητα να έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδια εμπόδια, διακόπτοντας την κίνηση, δημιουργώντας ουρές, και –το πιο σημαντικό– αυξάνοντας τον κίνδυνο ατυχήματος.
Γιατί ποιος νοιάζεται για ένα μικρό μποτιλιάρισμα ή μια πιθανή σύγκρουση, όταν ο freddo espresso περιμένει; Ειδικά αν έχω και βάρκα και πάω για ψάρεμα..
Η Μεγάλη Ερώτηση: Αστυνόμευση ή Οδηγική Παιδεία;
Και εδώ τίθεται το αιώνιο ερώτημα: Τι είδους αστυνόμευση χρειαζόμαστε σε αυτές τις περιπτώσεις; Μήπως πρέπει να έχουμε έναν τροχονόμο σε κάθε γωνία, με ένα μεγάφωνο και ένα χάρτη του Κ.Ο.Κ. στο χέρι;
Ή μήπως το πρόβλημα είναι βαθύτερο και άπτεται της οδηγικής παιδείας, μιας έννοιας που μοιάζει να έχει χαθεί κάπου μεταξύ των μονόδρομων και των διπλών γραμμών;
Είναι σαν να ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου οι κανόνες κυκλοφορίας είναι απλώς... προτάσεις. Προτάσεις που μπορούν να αγνοηθούν για χάρη της άμεσης ικανοποίησης των αναγκών του οδηγού.
Και έτσι, η Αλεξάνδρεια μετατρέπεται καθημερινά σε ένα πεδίο μάχης για κάθε σπιθαμή ασφάλτου, με θύματα την ομαλή κυκλοφορία και την κοινή ησυχία. Ίσως τελικά, η λύση να μην βρίσκεται στην εντατικότερη αστυνόμευση, αλλά σε μια μαζική εκστρατεία αφύπνισης.
Μια εκστρατεία που θα υπενθυμίζει στους οδηγούς ότι ο δρόμος δεν είναι προσωπικό τους πάρκινγκ, ούτε ο παράδρομος του σπιτιού τους. Και ότι, ναι, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τους δρόμους.
Μέχρι τότε, ας ελπίσουμε ότι ο αναγνώστης μας θα συνεχίσει να μας στέλνει τις φωτογραφίες του. Τουλάχιστον, μας δίνουν μια ευκαιρία να γελάσουμε... ή να κλάψουμε
