Ο Τάκης Φωστηρόπουλος, για πολλούς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το όνομα του έχει συνδεθεί με το ποδόσφαιρο, αφού έχει περάσει από όλες τις θέσεις που υπάρχουν σε αυτό. Ποδοσφαιριστής, προπονητής, παράγοντας, μάνατζερ, πρόεδρος παλαιμάχων. Μοιάζει να έχει γεννηθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό και ο σκοπός αυτός, έχει μόνο μία λέξη. Ποδόσφαιρο.
Η ζωή του, θα μπορούσε να αποτελέσει και αφορμή για να γραφτεί βιβλίο. Αφού το μεγαλύτερο μέρος της αφορά μια περίοδο δύσκολη, κοινωνικά, οικονομικά με τις εξελίξεις να τρέχουν καθημερινά.
Δεν είναι εξάλλου και πολύ εύκολο για ένα παιδί, να φεύγει από την επαρχία, να πηγαίνει στη Αθήνα και να καταφέρνει όλα αυτά που έχει πετύχει ο Τάκης Φωστηρόπουλος.
Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα παραγόντων, δημιούργησε την Εθνική γυναικών της χώρας μας, ανέδειξε με το προπονητικό του team 127 ποδοσφαιριστές σε μία δεκαετία, που έπαιξαν σε επαγγελματικό επίπεδο, βραβεύτηκε από την unesco για την προσφορά του σε ομάδες εξαρτημένων ατόμων, γνώρισε από κοντά ιστορικές φυσιογνωμίες του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως είναι ο Παπαϊωάννου, ο Δομάζος, ο Κωνσταντίνου, ο Τάκης Λουκανίδης, ο Γιώργος Κούδας, ο Σαργκάνης και πολλοί άλλοι.
Δεν φόρεσε ποτέ του πολιτική ταμπέλα και ασχολήθηκε με την πολιτική, θέλοντας μόνο να βοηθήσει τον τόπο του. Όπως και στο ποδόσφαιρο, που ήταν ένας επαναστάτης, έτσι και στην πολιτική δεν δίστασε να προκαλέσει επεισόδιο σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν είδε πως δεν υπήρχε σεβασμός προς τον Τσίπρα, που ήταν εκείνη την περίοδο πρωθυπουργός. Από τότε δεν έχει ασχοληθεί ξανά με την πολιτική, παρά την κουμπαριά που έχει με πασίγνωστη βουλευτή.
Τον τελευταίο καιρό, ασχολείται με τους παλαιμάχους της Κρύας Βρύσης, με εκδηλώσεις που αφορούν το ποδόσφαιρο και την βία στην ελληνική κοινωνία και βοηθά παίκτες για να αναδειχθούν και να μπορέσουν να παίξουν επαγγελματικά.
Η πρόταση που τον αντιπροσωπεύει είναι ότι, "οφείλουμε να δώσουμε πολλά στους νέους γιατί εμείς είμαστε η αιτία της κατάστασης που επικρατεί". Ακόμη και τώρα θεωρεί πως η προσφορά είναι πάνω από όλα.
Απολαύστε τον Τάκη Φωστηρόπουλο, που ξεκίνησε από την Κρύα Βρύση κι έφτασε στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένας άνθρωπος κυριολεκτικά βγαλμένος από την ασπρόμαυρη θεά, με ένα αρχείο με χιλιάδες, στην κυριολεξία, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων με την μαγική του πορεία.
Ας συστηθούμε με τον Τάκη Φωστηρόπουλο.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρύα Βρύση, εδώ όπου έπαιξα και ποδόσφαιρο πριν μετακομίσω στην Αθήνα το 1974, αφού τελείωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Οι σπουδές μου λόγω της πολιτικής κατάστασης που επικρατούσαν έμειναν στην μέση, όπως και η υποτροφία που είχα.
Πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα για ένα παιδί από την επαρχία;
Εκεί, άνοιξα μία δική μου επιχείρηση για να βγάλω τα προς το ζειν, αλλά το σαράκι του ποδοσφαίρου που υπήρχε πάντα μέσα μου, μ΄ έκανε να ασχοληθώ και με την προπονητική. Για 13 συνεχόμενα χρόνια ήμουν προπονητής στις μικτές ομάδες του Πειραιά, από την προπαιδική ηλικία μέχρι και τους έφηβους.
Δεν μπορούσε να μείνει το ποδόσφαιρο έξω από την ζωή σας.
Με τίποτα. Πολύ σημαντικό κομμάτι στην φάση εκείνη θεωρώ ότι ήταν η δημιουργία συνδέσμου προπονητών στον Πειραιά, που δεν υπήρχε και στον οποίο έμεινα πρόεδρος για 16 χρόνια. Πρόεδρος στην Ένωση Πειραιά, ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συνδέσμους της χώρας ήταν ο Παναγιώτης Σαλπέας, ο οποίος μου ανέθεσε την δημιουργία γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας.
Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό προφανώς ακόμη και για σας.
Η γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα, που έπαιξε σε επίπεδο εθνικών ομάδων, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά και είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν εγώ αυτός ο οποίος την είχε ξεκινήσει. Η ιστορία έχει γράψει ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ξεκίνησε από το γήπεδο της Καλλιθέας, με αντίπαλο την Εθνική ομάδα της Ταϊβάν το 1990.
Ξαναπάμε λοιπόν στο ξεκίνημα σας, που μας αφήσατε στην μέση. Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα;
Θέλω να πω, ότι πηγαίνοντας κάτω στην Αθήνα οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν μεγάλες, αφού για να φανταστείτε δεν ήξερα καν, που είναι τα γραφεία της Ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων Πειραιά. Το μεράκι όμως και η αγάπη για το ποδόσφαιρο, δεν θα μου επέτρεπαν να μην πετύχω όλα όσα έγιναν στην συνέχεια. Η δουλειά που έκανα και χάρι σε αυτήν ζούσα αξιοπρεπώς, ήταν η ασχολία μου με εισαγωγές κυρίως καφέ, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, θα έλεγα ότι και η δουλειά που έκανα αλλά και το ποδόσφαιρο έχουν ένα κοινό σημείο, το οποίο είναι το επικοινωνιακό κομμάτι και η μεταδοτικότητα για να μπορείς να είσαι κοντά με αυτόν που συναλλάσσεσαι.
Θεωρείτε ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία στο ποδόσφαιρο και την δουλειά ενός ανθρώπου;
Μην ξεχνάμε ότι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, δεν μπόρεσαν στη συνέχεια να γίνουν προπονητές και ο λόγος δεν ήταν άλλος από το γεγονός, ότι δεν είχαν αυτό που λέμε μεταδοτικότητα. Το επικοινωνιακό κομμάτι. Εγώ, θεωρούσα ότι είμαι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, που αγαπούσε όμως πολύ το ποδόσφαιρο και δεν μπορούσα να μείνω μακριά από αυτό, αφού θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο και ο πολιτισμός είναι τα πιο σημαντικά κομμάτια στην ζωή μας.
Μαζί με τον αθλητισμό αναφέρεστε βλέπω και στον πολιτισμό.
Ο αθλητισμός και ο πολιτισμός είναι το μεγαλείο της ζωής, ειδικά την σημερινή εποχή που βλέπουμε γύρω μας τα πάντα να καταρρέουν και αιτία είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι, που κληρονομούμε στους νέους αυτό που θέλουμε εμείς, χωρίς καν να τους ρωτάμε.
Βλέπω ότι σκέφτεστε προοδευτικά και αναρωτιέμαι αν έτσι δικαιολογείται και η ασχολία σας με την γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου.
Για μένα η γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου ήταν υπόσχεση ζωής, αφού μέσα από αυτήν αναγνώρισαν τον ρόλο της μάνας, της φίλης, της γυναίκας, της συναδέλφου. Ήταν κάτι που χρωστούσαμε στον εαυτό μας. Έλεγα μέσα μου, ότι αυτήν την γυναίκα που μπορεί να κάνει τα πάντα, για ποιο λόγο να μην παίζει και ποδόσφαιρο. Να πω όμως σε αυτό το σημείο και κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό που συνάντησα κάτω στην Αθήνα και δεν υπάρχει εδώ σε μας στην Βόρεια Ελλάδα. Εκεί, αναγνωρίζουν αυτό που κάνεις και δεν τους ενδιαφέρει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και τι γνώσεις κουβαλάς, κάτι που δεν συμβαίνει σε μας εδώ πάνω, που συνηθίζουμε να αμφισβητούμε όποιον προσπαθεί για κάτι διαφορετικό.
Οι δυσκολίες τα πρώτα χρόνια μακριά από την γενέτειρα σας μοιάζουν με αυτές όταν γυρίσατε ξανά πίσω;
Αν θέλω να κάνω μία σύγκριση, θα πω ότι όσο δύσκολο ήταν το 1974 που βρέθηκα μόνος στην Αθήνα σε ένα ξένο περιβάλλον με το ένστικτο της επιβίωσης να είναι σε πρώτη γραμμή, το ίδιο δύσκολο ήταν για μένα και ο γυρισμός στον τόπο καταγωγής μου. Σίγουρα, εδώ βρήκα τους φίλους μου, τους συμπαίκτες μου, τους γείτονες μου, ανθρώπους οι οποίοι με αγκάλιασαν, με θεωρούν δικό τους άνθρωπο, όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κακές νοοτροπίες, από ανθρώπους που νομίζουν ότι πίσω από όλα βρίσκονται κατεστημένα που τους κυνηγούν, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν περάσει ούτε τον Λουδία ποταμό.
Ο γυρισμός στα πάτρια εδάφη, από τι σημαδεύτηκε για τον Τάκη Φωστηρόπουλο;
Εγώ είμαι χαρούμενος, αφού καταφέραμε να κάνουμε με πρωτοβουλία δικιά μου το σύνδεσμο παλαιμάχων ποδοσφαιριστών Κρύας Βρύσης, μέσω του οποίου κάναμε εκδηλώσεις, τιμώντας παλιούς ποδοσφαιριστές, τόσο ντόπιους όσο και ποδοσφαιριστές που έγραψαν μεγάλη ιστορία, όπως είναι ο Κούδας, ο Βένος και πολλοί άλλοι, ενώ θεωρώ ότι η πιο σημαντική στιγμή, ήταν όταν ήρθε η ομάδα που πήρε το ευρωπαϊκό κύπελλο το 2004 στην Πορτογαλία.
Όλα αυτά ήταν δικές σας ιδέες;
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε μεγάλες παραγοντικές φυσιογνωμίες, που με βοήθησαν στο να αποκτήσω αυτήν την οργανωτικότητα και να πετύχω πράγματα. Σαλπέας, Μουρίκης, Τσατσαρίδης, Βασιλόπουλος, Ανασόπουλος και πόσοι ακόμη, θεωρώ ότι με βοήθησαν τα μέγιστα για να πετύχω ποδοσφαιρικά ότι ονειρευόμουν. Όλα αυτά, τα μετέφερα εδώ και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον παλιό πρόεδρο της κοινότητας, όταν κάναμε μία εκδήλωση που ζήτησε το μικρόφωνο και είπε, ''πώς είναι δυνατόν να περιμέναμε να γυρίσει ο Τάκης μετά από 50 χρόνια από την Αθήνα για να γίνουν όλα αυτά''.
Μεγάλο σχολείο το ποδόσφαιρο και ο Πειραιάς για σας. Εκεί, η δουλειά που έγινε θεωρείτε πως ήταν πετυχημένη;
Θα πω ότι από τις μικτές ομάδες του Πειραιά, έχουν περάσει χιλιάδες παίκτες και το πιο σημαντικό κομμάτι για μένα είναι ότι, 127 από αυτά τα παιδιά έχουν παίξει σε εθνικές κατηγορίες, όπως είναι ο Ναλιτζής, ο Ελευθερόπουλος, Παπουτσής, Πουλόπουλος και πολλοί ακόμη με τους οποίους και σήμερα έχω επαφή και μιλάω μαζί τους. Φυσικά, όταν ασχολείσαι σε τέτοιο επίπεδο, δεν μπορείς να μένεις στάσιμος για αυτό και εγώ για 20 μέρες πήγα στο Dortmund, για προπονητικά σεμινάρια αφού είχα να κάνω με μικρές ηλικίες. Μπορεί οικονομικά να μην αποκόμισα πολλά από το ποδόσφαιρο αλλά όλες αυτές οι γνωριμίες, για μένα είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ένας μοναδικός πλούτος. Το ξαναλέω, πως ο αθλητισμός και ο πολιτισμός αποτελούν μεγαλεία στην ζωή του ανθρώπου και την μεγάλη του ασπίδα.
Μοιάζει το σημερινό ποδόσφαιρο με αυτό της εποχής σας;
Το ποδόσφαιρο την σημερινή εποχή, έχει αλλάξει πάρα πολύ όπως βέβαια και όλα στην ζωή μας. Μπορούμε να πούμε, ότι η ιατρική σήμερα είναι χειρότερη από ότι ήταν 30 χρόνια πριν; Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ποδόσφαιρο. Βλέποντας από την ένδυση των ποδοσφαιριστών, τα γήπεδα, από τον τρόπο προπόνησης, το φαγητό το οποίο παίζει και αυτό το δικό του ρόλο στην εξέλιξη ενός ποδοσφαιριστή, όλα πλέον είναι διαφορετικά. Πράγματα απλά, αλλά και σύνθετα που συμβαίνουν μέσα σε μια ομαδα. Όσοι παραμένουν αγκυλωμένοι σε παλιές ιδέες, που έπαιζαν αυτοί ποδόσφαιρο πριν 30 και 40 χρόνια με γεια τους και χαρά τους, αλλά δυστυχώς για αυτούς όλα έχουν αλλάξει.
Τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα έπαιζαν σήμερα;
Έχω ζήσει ποδοσφαιρικά τεράστια ονόματα όπως είναι ο Παπαϊωάννου ο Νεστορίδης ο Δομάζος, o Ασλανίδης, ο Τάκης Λουκανίδης και τόσοι άλλοι, που πιστεύω ότι την σημερινή εποχή θα αντιμετώπιζαν δυσκολίες, αφού σκέφτομαι πως βάζοντας δίπλα σε ένα τόσο μεγάλο παίκτη όπως ήταν αυτοί ένα καλογυμνασμένο ταυράκι, δεν θα ήταν οι ίδιοι.
Άρα το σημερινό ποδόσφαιρο υπερτερεί αυτού που εσείς παίζατε.
Θεωρώ ότι το σημερινό ποδόσφαιρο, βρίσκεται στην κορυφαία του στιγμή, βλέποντας τις φάσεις ενός παιχνιδιού και τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζονται οι ποδοσφαιριστές. Σίγουρα υπάρχουν και σήμερα οι χαρισματικοί παίκτες, όπως είναι ο Ρονάλντο ή ο Μessi, που ξεχωρίζουν ανάμεσα σε εκατομμύρια παίκτες, όμως η προπονητική έχει φέρει πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές κοντά σε αυτούς, σε απόδοση εννοώ, που θεωρούνται χαρισματικοί και είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους.
Πώς οργανώσατε την ομάδα σας προπονητικά; Δεν αδικήσατε κάποιον ποδοσφαιριστή στις επιλογές που κάνατε μέσα στην δεκαετία που ασχοληθήκατε;
Για να κλείσω το θέμα ποδόσφαιρο στην Αθήνα, θα πω ότι έχοντας ένα επιτελείο 10 ανθρώπων, που ασχολούνταν ακόμη και με την παραμικρή λεπτομέρεια, καταφέραμε μέσα σε μία δεκαετία να βγάλουμε 127 ποδοσφαιριστές, που έπαιξαν σε εθνικό επίπεδο. Ο μόνος ποδοσφαιριστής ο οποίος δεν πέρασε από τις μικτές ομάδες, ήταν ο Τάκης ο Γιαννόπουλος ο οποίος έπαιξε ως αμυντικός στον Πανιώνιο, αλλά πρέπει να πω ότι όταν πήγα σε ένα ματς στην Δραπετσώνα για να δω ποδοσφαιριστές, δεν αγωνιζόταν και έτσι θα μείνει στη δική μου μνήμη, ως ο παίκτης που δεν πέρασε από τις μικτές του Πειραιά, αλλά τελικά αγωνίστηκε σε εθνικό επίπεδο.
Είναι γνωστό ότι ο Τάκης Φωστηρόπουλος ένα διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε με την πολιτική.
Ο Τάκης ο Φωστηρόπουλος δεν φόρεσε ποτέ κομματική ταμπέλα και ούτε τον ανάγκασαν, όσο ήταν κάτω στην Αθήνα να το κάνει, παρ΄ όλες τις προτάσεις που είχα να ασχοληθώ με την τοπική αυτοδιοίκηση, σε ένα μεγάλο δήμο όπως είναι ο Πειραιάς, αφού ήμουν ένα πολύ αναγνωρίσιμο πρόσωπο, ενώ πρόταση μου έγινε και για να κατέβω βουλευτής, έχοντας πίσω μου μια μεγάλη δύναμη, τον Ολυμπιακό, που πάντα είχα καλές σχέσεις, αφού μέχρι και σήμερα με τιμούν σε διάφορες εκδηλώσεις, αναγνωρίζοντας όσα έχω προσφέρει στο πειραϊκό ποδόσφαιρο. Δεν το έκανα ποτέ, δεν θέλησα να ασχοληθώ, γιατί η αγάπη μου ήταν το ποδόσφαιρο αλλά γυρνώντας πίσω στον τόπο μου και βλέποντας ότι ο δήμος έχει υποβαθμιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, αποφάσισα να ενεργοποιηθώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε στην κυβέρνηση θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθούσα την γενέτειρά μου.
Βγήκατε κερδισμένος από την ενασχόληση αυτή;
Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα για την άποψη που έχω για την πολιτική και σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κάτω στην Αθήνα, όταν κάποιοι βουλευτές ο Δρίτσας, ο Φίλης και κάποιοι άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό, ζητούσαν επιθετικά τον λόγο από τον Τσίπρα που ήταν πρωθυπουργός, του έλεγαν να παραιτηθεί, ότι αυτούς δεν μπορούσε να τους αγγίξει κανείς και δημιουργήθηκε μία φασαρία, την οποία είναι καταγεγραμμένο πως είχα ξεκινήσει εγώ. Το μόνο που θέλω να πω, είναι ότι το κεφάλαιο πολιτική για μένα έχει κλείσει και δεν θέλω ποτέ, μα ποτέ ξανά, να με ενοχλήσει κάποιος για οποιονδήποτε λόγο. Αυτό που επικρατεί, το δεν είναι δικός μας, είναι αντίπαλος μας, άρα είναι εχθρός μας, έχει καταστρέψει την χώρα μας. Δεν έχει λογική αυτό το πράγμα. Ικανοί άνθρωποι υπάρχουν παντού, τι θα πει δεν είναι δικός μας.
Σκέφτεστε τον εαυτό σας σε μια ομάδα προπονητή;
Για μένα, το κεφάλαιο προπονητική έχει κλείσει αφού και ο καρδιολόγος μου μετά από ένα πρόβλημα υγείας που είχα, δεν μου επέτρεπε να συνεχίζω να ασχολούμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω μείνει μακριά από το ποδόσφαιρο. Τον τελευταίο καιρό, διοργανώνουμε διάφορες εκδηλώσεις, όπου μας καλούν και έχουν να κάνουν με την βία και τον αθλητισμό την σημερινή εποχή, αφού πιστεύω πως ο αθλητισμός γεννά μόνο υγεία. Προτρέπω όλα τα παιδιά, να ασχοληθούν με οποιοδήποτε άθλημα, γιατί θα τους κάνει μόνο καλό. Όλα αυτά τα αναφέρουμε στις εκδηλώσεις που κάνουμε και που ομιλητές είναι εκτός από μένα, ο Γιάννης ο Βένος ο παλιός ποδοσφαιριστής του Άρη, ο Κώστας Ορφανός που έπαιξε σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, καθώς και ο Γιώργος ο Λυσσαρίδης.
Ο Απόλλων Κρύας Βρύσης υπάρχει μέσα σε όλα αυτά;
Σε ότι αφορά τον Απόλλων Κρύας Βρύσης, εγώ θεωρώ ότι αυτή η ομάδα η σημερινή, είναι κάτι άλλο που δεν έχει σχέση με την ομάδα του παρελθόντος και θέλω να μείνω στο γεγονός, ότι εμείς έχουμε τον δικό μας σύλλογο Παλαιμάχων Απόλλων Κρύας Βρύσης και μένουμε σε αυτό.
Βλέπω μια πίκρα από τα λεγόμενα σας.
Ο τρόπος που έχει στηθεί η σημερινή ομάδα είναι κάτι διαφορετικό και δεν νομίζω ότι έχει σχέση με τα πραγματικά ιδεώδη και ιδανικά του Απόλλων Κρύας Βρύσης, που γνωρίζει ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια. Με γεια τους και χαρά τους, για όλο αυτό που κάνουν, με γεια τους με χαρά τους που δεν ρωτάνε κάποιους παλαιότερους και πιο έμπειρους από αυτούς, για να μάθουν. Σας μιλάω ειλικρινά, ότι δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους, αφού θεωρώ ότι ο δικός μας Απόλλων δεν συγκρίνεται σε τίποτα με την σημερινή ομάδα και τις λογικές της. Από κει και πέρα, αφού μιλάμε για το σήμερα να πω ότι θεωρώ χρέος μου να βοηθάω κάθε νέο άνθρωπο, ο οποίος θέλει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και για αυτό με τις γνωριμίες που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ στα ταλέντα να δώσω την ευκαιρία να διακριθούν.
Ο τρόπος που το κάνετε αυτό;
Η συνεργασία με τον Ζουέλα, τον παλιό πορτογάλο παίκτη του ΠΑΟΚ, νομίζω πως δίνει την ευκαιρία σε ταλέντα να δοκιμάσουν την τύχη τους, σε μία χώρα που αυτή τη στιγμή ποδοσφαιρικά και προπονητικά, βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης. Φυσικά, υπάρχουν και ομάδες στην χώρα μας, με προπονητές εγνωσμένης αξίας που έπαιξαν μπάλα στην δική μου προπονητική εποχή και υπάρχει μια σχέση μαζί τους, τώρα που κι αυτοί έγιναν προπονητες.
Καταλαβαίνω πως για σας υπάρχει μια σχέση αθλητισμού και κοινωνίας.
Θα αναφερθώ για μία ακόμη φορά, στις εκδηλώσεις που κάνουμε ως παλαίμαχοι Απόλλων Κρύας Βρύσης, αφού δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου μία εκδήλωση που κάναμε, για να τιμήσουμε παλιούς προέδρους και ποδοσφαιριστές και εκεί πήραν το μικρόφωνο ο Ανέστης Ξανθόπουλος, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και ο Στράτος ο Διαφωνίδης, παλιός προεδρος και βούρκωσαν λέγοντας πόσο μεγάλη τιμή νιώθουν. Εγώ σκεφτόμουν μέσα μου, βλέποντας όλο αυτό το μεγαλείο να βγαίνει, απλά και μόνο δίνοντας σε κάποιον μία πλακέτα, ενώ έχει προσφέρει τόσα πολλά, κι έλεγα, αυτό είναι το αληθινό ποδόσφαιρο. Ο αληθινός αθλητισμός. Τιμήσαμε 36 παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, από όλες τις γενιές που πέρασαν από τον Απόλλων, καθώς και παλιούς παράγοντες που ήταν το στήριγμα της ομάδας. Σημερινές λογικές, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που εμείς εκπροσωπούμε. Πώς θα μπορούσε μια μικρή κοινωνία σαν την Κρύα Βρύση να ζήσει την υπέρτατη στιγμή, να δει από κοντά και να τιμήσει την Εθνική ομάδα, που σήκωσε το κύπελλο στην Πορτογαλία;
Αν ας ζητούσα να μου πείτε την κορυφαία στιγμή στην καριέρα σας, ποια θα βάζατε πρώτη;
Οι δύο κορυφαίες στιγμές που έχω ζήσει και λέω δύο, γιατί θεωρώ ότι είναι ίσης αξίας, όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα στις υπόλοιπες μεγάλες, μπορώ να πω ότι είναι η δημιουργία της Εθνικής ομάδας γυναικών και θα τολμήσω να πω, πως για μένα αποτελεί το μνημόσυνο για την μάνα μου η δημιουργία αυτής της ομάδας. Και μία ακόμη κορυφαία στιγμή, ήταν η βράβευση της unesco, αφού κατα διαστήματα έχω ασχοληθεί με ομάδες εξαρτημένων ατόμων, πηγαίνοντας στον χώρο όπου βρισκόταν αυτά τα ατομα και προσπαθώντας να βάλω τον αθλητισμό μέσα τους. Η αναγνώριση της unesco για όλο αυτό και η βράβευση, αποτελεί κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην τιμή που μου έκανε η ΕΠΟ, και ήμουν ο τελετάρχης σε δύο αγώνες, τον τελικό κυπέλλου Ολυμπιακός-ΠΑΟ το 1993 στο Ολυμπιακό Στάδιο και το ματς της Εθνικής με την Ρωσία, όπου με το γκολ του Νίκου Μαχλά, πήραμε την πρόκριση για το Μουντιάλ της Αμερικής το 1994.
Ποιες είναι οι τελευταίες κινήσεις σας ως προέδρου των παλαιμάχων;
Αυτό που θέλω να συμπληρώσω, είναι ότι έχω ζητήσει από τον δήμαρχο Ευστάθιο Φουντουκίδη, να γίνει ένα μουσείο ποδοσφαιρικό για τον Απόλλων Κρύας Βρύσης, αλλά και λαογραφικό μουσείο με την ιστορία του τόπου το οποίο θα συστεγαστεί σε ένα ενιαίο χώρο, και έχω πάρει την υπόσχεση πως θα πραγματοποιηθεί. Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό, το γεγονός ότι οι πρώην δήμαρχοι είχαν αποδεχθεί την πρόταση για την μετονομασία του γηπέδου σε Ιωάννη Τσερκεζίδη ο οποίος θεωρώ ότι αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές μορφές της Κρύας Βρύσης δεν βρίσκεται εν ζωή, αλλά η μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του γηπέδου, θα τον θυμίζει για πάντα.
Για επίλογο θέλω να μου πείτε τα άτομα που θεωρείτε ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτά που πετύχατε.
Δεν θα μπορούσα κλείνοντας να μην αναφερθώ ξανά στους παράγοντες που βρήκα κάτω στην Αθήνα, που με στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και μπορεί ο Τάκης ο Φωστηρόπουλος να ήταν ένας απλός άνθρωπος, χωρίς πανεπιστημιακές ή άλλες σπουδές, αλλά χάρι σε αυτούς τους ανθρώπους, έγινε καλύτερος και κατάφερε να κληρονομήσει το μεγαλείο του αθλητισμού στις επόμενες γενιές, μέσα από την δοτικότητα. Εύχομαι, όλοι οι άνθρωποι να μπορούν από την δική τους πλευρά, να μεταδώσουν αυτό που κατέχουν, που έχουν μέσα τους, τα όνειρα τους για ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους ανθρώπους, γιατί τους το χρωστάμε.
Στο γήπεδο του Απόλλων Κρύας Βρύσης, πηγαίνοντας για τις καθιερωμένες φωτογραφίες, αφού ο Τάκης Φωστηρόπουλος θεωρεί πως είναι το δεύτερο σπίτι του, συναντήσαμε τον Λάμπο(Χαράλαμπο) Κωνσταντινίδη και τον ρωτήσαμε να μας πει κι αυτός δυο λόγια, για τον παλιό του συμπαίκτη αλλά και φίλο που οι σχέσεις τους παραμένουν ίδιες όλα αυτά τα χρόνια.
Κρύα Βρύση, ποδόσφαιρο και Τάκης Φωστηρόπουλος. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Με τον Τάκη τον Φωστηρόπουλο, παίξαμε μαζί ποδόσφαιρο την δεκαετία ανάμεσα στο 1960 και 1970 στην Κρύα Βρύση, που ήταν μία γροθιά και θα έλεγα ότι ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Πάνω απ' όλα είμαστε φίλοι και φίλοι παραμένουμε ακόμη και σήμερα. Στη συνέχεια, ο Τάκης έφυγε και πήγε στην Αθήνα, εκεί όπου διέπρεψε και την ποδοσφαιρική επιτυχία που είχε, επιβεβαιώνει η συμμετοχή του σε αγώνες Β εθνικής πριν φύγει. Στην συνέχεια, γύρισε στον τόπο του τον οποίο έχει αποδείξει ότι αγαπάει πάρα πολύ, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι το έκανε και για την μητέρα του, την οποία πάντα αγαπούσε αλλά και για τον αδερφό του, που ήταν εδώ. Αν δεν υπήρχαν τα παραπάνω, είμαι σίγουρος ότι θα έμενε στην Αθήνα, εκεί όπου πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Εγώ τον καταλαβαίνω, γιατί την εποχή εκείνη έφυγα στην Αμερική, όμως η αγάπη για την Κρύα Βρύση με έκανε και μένα να επιστρέψω.
Ο Τάκης ήταν άνθρωπος του αθλητισμού;
Επειδή ο Τάκης είναι ανήσυχο πνεύμα, εκτός από το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε και με την πολιτική, αλλά και πολιτιστικά θέματα και επειδή είναι δραστήριος, θα έλεγα ότι πέτυχε σε όλα. Βέβαια, αυτό δεν το παραδέχονται όλοι, αλλά εγώ του είπα να συνεχίσει να κάνει αυτά που επιθυμεί, γιατί τα κάνει καλά.
Θα μπορούσατε εσείς οι παίκτες εκείνης της εποχής να παίξετε σήμερα;
Δεν ξέρω αν μπορούσαμε να παίξουμε την σημερινή εποχή ποδόσφαιρο, έτσι όπως είναι τώρα. Τότε, εμείς βασιζόμασταν περισσότερο στην δύναμη, αφού τα γήπεδα δεν ήταν όπως τα σημερινά. Δεν ξέρω πάλι, αλλά με την δύναμη που είχαμε ίσως να τα καταφέρναμε. Ειδικά ο Τάκης, που ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής.
