Δεν σας έχει τύχει στην ζωή σας, να προσπαθείτε να μπείτε στην θέση κάποιου άλλου; Για πολλούς λόγους, ανάλογα με ποιον σας κινεί την περιέργεια για τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί.
Έχω από χθες το απόγευμα, που προσπαθώ να μπω στην θέση του προέδρου της ΑΕ Αλεξάνδρειας, του Τάκη Παπαδόπουλου. Και είμαι σίγουρος, πως δεν είμαι ο μόνος.
Και είμαι ακόμη πιο σίγουρος, ότι εννιά στους δέκα που το κάνουν, σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Να τα παρατήσουν και να σηκωθούν να φύγουν.
Εύχομαι, να μην σκέφτεται το ίδιο και ο Τάκης Παπαδόπουλος, που καλώς ή κακώς μαζί με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, και με τα παιδιά που παίζουν μπάλα, χαρίζουν ποδοσφαιρικές στιγμές σε μια πόλη, που τις στερήθηκε πολλά χρόνια.
Μια πόλη, που ήταν ποδοσφαιρική και ξαφνικά όλοι βλέπουν ποδόσφαιρο, μόνο στα καφενεία.
Θα πάρω τα γεγονότα με την σειρά. Για να καταλάβει και ο πιο αδαής, για ποιο λόγο γράφω το κείμενο. Και θα ξεκινήσω ανάποδα. Παίζεις κύπελλο με την Βέροια, την ιστορική βασίλισσα του βορρά. Την αποκλείεις και περνάς στον επόμενο γύρο. Για οποιαδήποτε ομάδα, είναι ιστορία που την διηγείσαι, να αποκλείεις την Βέροια.
Αυτό γίνεται Τετάρτη. Καπάκι, την Κυριακή έρχεται ο Πετριτής από την Κέρκυρα και βάζεις τέσσερα γκολ. Και τα συνδυάζεις με καλή εμφάνιση. Πείτε μου, τι άλλο θέλει ένας που βλέπει ποδόσφαιρο καθημερινά στην τηλεόραση, για να πάει στο γήπεδο να δει να παίζουν μπάλα, τα παιδιά που τα συναντά κάθε μέρα.
Κι όμως, χθες το απόγευμα η ομάδα έκοψε 25 εισιτήρια. Είναι τραγικό πραγματικά. Γιατί το συνδυάζω, με το γεγονός ότι από την αρχή του καλοκαιριού, όλοι οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται αυτά που έχουν συμφωνήσει, στην ημερομηνία που συμφωνήθηκε, μέσα σε φάκελο παρακαλώ.
Για όσους ξέρουν από ποδόσφαιρο, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Δεν θέλω να πω το νούμερο, γιατί τότε οι εννιά στους δέκα που λένε εγώ στην θέση του Παπαδόπουλου θα έφευγα, θα γίνουν δέκα στους δέκα.
Αύριο, φεύγει η ομάδα για να παίξει στην Ζάκυνθο. Ρώτησα από περιέργεια να μάθω, το κόστος του ταξιδιού. Ούτε αυτό το νούμερο θα το πω. Απλά, θα πω ότι πρέπει να έχεις μεγάλη τρέλα με το ποδόσφαιρο, για να συνεχίζεις να ασχολείσαι σε αυτήν εδώ την πόλη.
Την πόλη, που είναι η μοναδική που ο δήμος δεν έχει συνεισφέρει τίποτα, στο σύνολο των 70 ομάδων που συμμετέχουν στην Γ΄Εθνική. Όταν λέμε τίποτα, είναι κυριολεξία. Δεν πηγαίνουν καν στο γήπεδο. Να δουν παιδιά που αύριο θα τους ζητάνε την ψήφο τους.
Στις 5 Ιουνίου, οι διοικούντες πήγαν ένα φάκελο στο δημαρχείο με τα αιτήματα τους, που τους ζήτησαν κι από τότε ο φάκελος δεν κουνήθηκε ούτε μισό εκατοστό.
Βαρεθήκαμε κάθε αγωνιστική, να ακούμε στην συνέντευξη τύπου μετά τα παιχνίδια το ίδιο πράγμα, από τους ανθρώπους των ομάδων που έρχονται να παίξουν. Για το γήπεδο, που είναι σκέτο χωράφι. Και κινδυνεύουν οι παίχτες, ανά πάσα στιγμή να τραυματιστούν.
Να πω κι άλλα; Ας σταματήσω, να μην κουράσω κι αυτούς που ονειρεύονται την ομάδα, να παίζει ξανά με Σταυρό, Πατρίδα και τους χαλάω το αφήγημα.
Αλλά το αλλάζω το έργο και το πάω αλλιώς. Εγώ, στην θέση του Παπαδόπουλου δεν θα έφευγα, αλλά ούτε και θα έμενα εδώ.
Θα πήγαινα την ομάδα να παίξει στα Τρίκαλα, που έχει δηλωθεί σαν δεύτερη έδρα, όπως ορίζει ο νόμος για τις ομάδες, να έχουν και δεύτερο γηπεδο.
Και περισσότερο κόσμο θα έχει στο γήπεδο και το κυριότερο, δεν θα κινδυνεύουν τα παιδιά που παίζουν να τραυματιστούν.
Το σταματάω εδώ. Απλά όσοι γνωρίζουν από πραγματικό ποδόσφαιρο κι όχι αυτό που βλέπουν στα καφενεία, να ευχηθούν η ομάδα να βρει τον δρόμο της και να πάει εκεί που πρέπει.
Αρχής γενομένης από το παιχνίδι της Τρίτης στην Ζάκυνθο και το μεγάλο ντέρμπι με την εκ των πρωτοπόρων Καρδίτσα, την Κυριακή.
Παιχνίδια με ψυχολογικό υπόβαθρο, ανάλογα των αποτελεσμάτων, για όσους είναι κοντά στην ομάδα.
